Tom Raworth - You've Ruined My Evening/You've Ruined My Life

Je hebt mijn avond verpest/je hebt mijn leven verpest

ik wou acht mensen zijn, dan zouden mijn moeilijkheden verdwijnen
enkel als één hou ik problemen
in een warm huis overkapt met de ribbenkast van een olifant
slijt ik mijn grijze ochtenden met het herzien van de rollen
en hoewel de beelden hetzelfde zijn, de nadruk verschuift
de acteurs buigen vriendelijk voor mij en ik benijd hen
hun repeterende stukken, hun constante aanwezigheid in dat bestaan

ik wou acht mensen zijn, elk zou wonen in andermans dromen
gaan door passages van achter glas ingelijste pagina's
elkaar de slotregels toevertrouwen van brieven
de vruchten plukken in een droom en die opslaan in een andere
enkel als één hou ik problemen
zijn de beelden hetzelfde en hun constante aanwezigheid in dat bestaan
de acteurs buigen vriendelijk en benijden mij mijn grijze ochtenden

ik wou acht mensen zijn met de ribbenkast van een olifant
vruchten plukken in een warm huis boven acteurs die buigen
de rollen herzien van mijn daar zijn in dit bestaan
de moeilijkheden zouden verdwijnen en de beelden zijn hetzelfde
acht personen, glas-passages, repeterende paginaregels
wonen in grijze ochtenden overkapt met mijn problemen
die enkel gaan als één, vriendelijk mijn droom opslaan


==

Tom Raworth

You've Ruined My Evening/You've Ruined My Life

i would be eight people and then the difficulties vanish
only as one i contain the complications
in a warm house roofed with the rib-cage of an elephant
i pass my grey mornings re-running the reels
and the images are the same but the emphasis shifts
the actors bow gently to me and i envy them
their repeated parts, their constant presence in that world

i would be eight people each inhabiting the others’ dreams
walking through corridors of glass framed pages
telling each other the final lines of letters
picking fruit in one dream and storing it in another
only as one i contain the complications
and the images are the same, their constant presence in that world
the actors bow gently to me and envy my grey mornings

i would be eight people with the rib-cage of an elephant
picking fruit in a warm house above actors bowing
re-running the reels of my presence in this world
the difficulties vanish and the images are the same
eight people, glass corridors, page lines repeated
inhabiting grey mornings roofed with my complications
only as one walking gently storing my dream

Michael Ondaatje - Pig glass

VARKENSGLAS

Bonjour. Dit is varkensglas

een stukje bewolkte zee

door zwijnen opgediept uit de grond

en geslepen tot kiezelsteen

strijk het over je wang

het zal je niet snijden

en dit is mijn hand een taal

gestrand voor jaren hou hem

tegen je buik                             

Het varkensglas

dacht ik

was het glazen oog van West-Vlaams Zonnebeke

stilaan vergeten geschiedenis

wachtend om opgerakeld te worden

Er is geen verleden tot je ademt

op zulk groen glas                            

wrijf het

over je buik en wang

De familie Meeks gebruikte dit terrein

jaren geleden voor het storten van tin 

aardewerk vorken hondenpenningen

en elke morgen

woelen varkens om die baren

rooien het weer

in de mogelijkheden van roest 

op een ochtend vond ik een complete as

een andere dag een zwengel

maar dit is varkensglas

getest met smalle tanden

en blijft achter. Groen cadeau van de ochtend         

Zonnebeke's bijouterie.  

Daar is het ringetje van een duivenpoot

een vergeeld plakkaat van Passendale's Kaasmakerij

brieven uit 1925 aan een dode moeder die ik

aantrof in het vertrek boven de tractorschuur.

Dagboeken vol gezinsgeluk

knechtschap in boerderijklimaat

een werkhandschoen in een kartonnen doos

platgevouwen en stijf als een bloem.

Een fles door houthakkers

na middernacht uit een kar gesmeten

slaat kapot op een rots.

Dit groene fragment laat

de boemmm achter zich wanneer glas

losbarst uit zijn gladheid.

nu opnieuw glad als een knokkel

een tand op mijn tong.

Gemak dat door de huid bijt

verschuilt zich in de donkere namiddag van mijn zak.

Slangenspook.

Verbeten verhalen van glas.

===

Pig Glass Bonjour. This is pig glass a piece of cloudy sea nosed out of the earth by swine and smoothed into pebble run it across your cheek it will not cut you and this is my hand a language which was buried for years touch it against your stomach The pig glass I thought was the buried eye of Portland Township slow faded history waiting to be grunted up There is no past until you breathe on such green glass rub it over your stomach and cheek The Meeks family used this section years ago to bury tin crockery forks dog tags and each morning pigs ease up that ocean redeeming it again into the possibilities of rust one morning I found a whole axle another day a hand crank but this is pig glass tested with narrow teeth and let lie. The morning’s green present. Portland Township jewelry. There is the band from the ankle of a pigeon a weathered bill from the Bellrock Cheese Factory letters in 1925 to a dead mother I disturbed in the room above the tractor shed. Journals of family love servitude to farm weather a work glove in a cardboard box creased flat and hard like a flower. A bottle thrown by loggers out of a wagon past midnight explodes against rock. This green fragment has behind it the booomm when glass tears free of its smoothness now once more smooth as knuckle a tooth on my tongue. Comfort that bites through skin hides in the dark afternoon of my pocket. Snake shade. Determined histories of glass.

Michael Ondaatje

Adrienne Rich - The art of translation

DE KUNST VAN HET VERTALEN

1

Je zegge en schrijve een keer te hebben, gezien:
rood haar over koude wangen, net van de snelweg,
je eigen taal, je vervaarlijk en vrijmoedige
ogen. Maar dan opstijgen naar huis, kilometer na kilometer,
waar ze van je bestaan nauwelijks weten,
-als terrorist noch als genie hielden ze je vast-
het terug naar mijn land te vliegen beladen
met jouw veldslag-klad notities-
Dat was een missie, jazeker: mijn kunst-bagage
volgepropt met jouw opwellend vocht,
zoete donkere druppels van je geest,
doorweekte de tas, het hemd dat ik droeg
en de bank waarop ik leunde.

2

Het is slechts een ambacht als elk ander
onschuldig met de schittering van leven daarin
en als ik dit doel behoud, kun jij het andere
dat betekent dat het verbroken is
verbroken tussen ons, verbroken ondanks ons
verbroken en daarom stervend
verbroken met geweld, verbroken met leugens
onschuldig, met de schittering van leven daarin.

3

Maar stel, dat we als kinderen op de grond kropen
over een knikkerbende, flessendoppen, folie, oude buitenlandse munten
- de eerste echt waardevolle spullen. Geroeste haken, glas.

Stel, ik zag de oorbel eerst, maar jij wilde hem.
Daarna de woorden die ik vond. Ik zou je
de oorbel geven, als was het gemalen lazuursteen,
Ik zou lang kijken naar het strandglas en de scherven
van de lamp. Lang ook in je hand
naar het verouderd koperen profiel, het  kattenoog, de lazuursteen.
Als een dief zou ik de woorden ontkennen, ontkennen dat ze ooit
bestonden, werden gesproken, of konden worden uitgesproken,
als een dief zou ik ze begraven en onthouden waar.

4

De handelsnamen volgen de handel
de vertalers stopten bij de paspoortcontrole:
Beroep: niets wat daarop lijkt -
Journalist, misschien spion?
Dat de boeken voor privégebruik zijn,
alleen - kon ik het zweren?
Dat geen woord daarvan
smokkelwaar is - hoe kon ik het bewijzen?

---

The art of translation

1

To have seen you exactly, once:
red hair over cold cheeks fresh from the freeway
your lingo, your daunting and dauntless
eyes. But then to lift toward home, mile upon mile
back where they'd barely heard your name
--neither as terrorist nor as genius would they detain you--

to wing it back to my country bearing
your war-flecked protocols--

that was a mission, surely: my art's pouch
crammed with your bristling juices
sweet dark drops of your spirit
that streaked the pouch, the shirt I wore
and the bench on which I leaned.

2

It's only a branch like any other

green with the flare of life in it

and if I hold this end, you the other

that means it's broken

broken between us, broken despite us
broken and therefore dying
broken by force, broken by lying
green, with the flare of life in it

3

But say we're crouching on the ground like children
over a mess of marbles, soda caps, foil, old foreign coins
--the first truly precious objects. Rusty hooks, glass.

Say I saw the earring first but you wanted it.
Then you wanted the words I'd found. I'd give you
the earring, crushed lapis if it were,

I would look long at the beach glass and the sharded self
of the lightbulb. Long I'd look into your hand
at the obsolete copper profile, the cat's-eye, the lapis.

Like a thief I would deny the words, deny they ever
existed, were spoken, or could be spoken,
like a thief I'd bury them and remember where.

4

The trade names follow trade
the translators stopped at passport control:
Occupation: no such designation--
Journalist, maybe spy?

That the books are for personal use
only--could I swear it?
That not a word of them
is contraband--how could I prove it?

Adrienne Rich1995

Ted Berrigan - Personal poem #9

Personal poem #9

It's 8:54 a.m. in Brooklyn it's the 26th of July 
and it's probably 8:54 in Manhattan but I'm 
in Brooklyn---------I'm eating English muffins and drinking 
Pepsi and I'm thinking of how Brooklyn is New
York City too---------how odd---------I usually think of it 
as something all its own---------like Bellows Falls---------like 
Little Chute---------like Uijongbu 
---------------------------------- I never thought 
on the Williamsburg Bridge I'd come so much to Brooklyn 
just to see lawyers and cops who don't even carry guns 
taking my wife away and bringing her back 
----------------------------------------------------No 
and I never thought Dick would be back at Gude's 
beard shaved off long hair cut and Carol reading 
his books when we were playing cribbage and watching 
the sun come up over the Navy Yard a- 
cross the river 
------------------------ I think I was thinking 
when I was ahead I'd be somewhere like Perry street 
erudite dazzling slim and badly-loved 
contemplating my new book of poetry 
to be printed in simple type on old brown paper 
feminine marvelous and tough

Ted Berrigan

---

Eigen gedicht nr. 9

Het is 6 voor 9 's ochtends de 26ste juli in Brooklyn 
en waarschijnlijk is het 6 voor 9 in Manhattan 
maar ik ben in Brooklyn ----------------ik eet muffins en ik drink 
Pepsi en ik zit te denken hoe Brooklyn 
New York is ook----------vreemd eigenlijk----------meestal denk ik juist
dat het iets eigens heeft ----------------als Bellows Falls 
-------------------als Little Chute ----------------------als Uijongbu 
-----------------------------------------------------------Nooit dacht ik
op de Williamsburg Bridge dat ik zoveel naar Brooklyn zou komen
alleen om te zien dat agenten die niet eens wapens dragen en advocaten
mijn vrouw zouden meenemen en terugbrengen
------------------------------------------------------------------------------Nee 
en nooit dacht ik dat Dick terug zou zijn bij Gude 
de baard afgeschoren het lange haar geknipt en Carol 
die met haar neus in zijn boeken zat toen wij cribbage speelden 
en naar de zon keken die opkwam boven de Navy Yard tegen-
over de rivier
----------------------------------------------------------Ik denk dat ik mij voorstelde
als ik verder was dat ik op een plek zou zijn als Perry straat
geleerd bijzonder slank en erg-geliefd
spelend met de gedachte om mijn nieuwe gedichtenbundel 
te drukken in eenvoudig font op oud bruin papier 
vrouwelijk en prachtig en sterk

---

https://www.facebook.com/events/141352149314306/

Philip Larkin - Arrival

Blijfkomst

De ochtend, een glazen deur, flitst
goud-namen uit de nieuwe stad,
wier witte randen en koepels
de hele dag de lome lucht bereizen.
Ik kom om hier te blijven;
en de ramen klappen open
en de gordijnen vliegen uit als duiven
en t verleden droogt in een wind.

Laat me liggen nu, onder
breed vertakte onverschilligheid
gezichten als munten schuiven
naar de achtergrond van mijn geest,
stemmen zoeken, klinkend
bij t bargoens van motor-hoorns,
en laat de wanordelijke huizen
hun stomme leven voor zichzelf houden.

Want deze onwetendheid van mij
lijkt een soort van onschuld.
Ik zal ze snel genoeg verwonden:
laat me haar melk-bewolkte Eden
ademen tot dan toe,
tot mijn eigen leven haar vereist–
traag-vallend; grijs gesluierd; n diefstal,
een manier van sterven, slechts.


===


Arrival

Morning, a glass door, flashes
Gold names off the new city,
Whose white shelves and domes travel
The slow sky all day.
I land to stay here;
And the windows flock open
And the curtains fly out like doves
And the past dries in a wind.

Now let me lie down, under
A wide-branched indifference,
Shovel faces like pennies
Down the back of the mind,
Find voices coined to
An argot of motor-horns,
And let the cluttered-up houses
Keep their thick lives to themselves.

For this ignorance of me
Seems a kind of innocence.
Fast enough I shall wound it:
Let me breathe till then
Its milk-aired Eden,
Till my own life impound it –
Slow-falling; grey-veil-hung; a theft,
A style of dying only.

By Philip Larkin
ongeveer 1950, gepubliceerd in Collected Poems 2003

David Malouf - To Be Written in Another Tongue

Geschreven worden in een andere tong

Bijvoorbeeld, de taal waarin mijn grootvader
droomt nu hij dood is, of levend,
prevelde in zijn slaap. Wolken

drijven naar een andere wind, manen in daglicht
onderstrepen de stilte van een ander duister,
waar uilen vallen van de zon, roetzwarte spreeuwen

met andere namen dan wij kennen
zich in het schemerlicht verzamelen, de schaduw
korrel bij korrel laten vallen van hun lijven.

Zulke alledaagse gebeurtenissen
zijn gedichten van een andere tong en laten
zich niet vertalen. De uil

met zijn dikke bloed en oehoe-geluid een open snavel
te traag om de koppen van stofdeeltjes af te rukken.
Kolibries, als Giotto's betraande kamikaze-engelen

treuren in het besef
dat hun naam in een dode taal
een entree is tot een stalen volière of inhoudsopgave,

een soort van grijze Jardin des Plantes. Opa
mompelt onze namen in de aarde. Wij komen
uit zijn mond om op te lichten, als orakel-bellen.

Ik speur in de encyclopedie
naar een woord: heimwee, verlangen
van kleinzonen naar een taal

die de doden nog spreken, stervenden in hun slaap
nog prevelen, de komst
van gewone dingen, vreemd op de tong.


===

To Be Written in Another Tongue

As for example, the language in which my grandfather
dreams now he is dead, or living,
muttered in his sleep. Clouds

flow to a different breath, daylight moons hatch from the stillness
of a different dark,
where owls drop from the sun, dirt-coloured starlings

by other names than we know them gather
the dusk, grain by grain let fall the shadow of their bodies.
Such ordinary events

are poems in another tongue and no translation
possible. Owl
with its heavy blood and vowel an open mouth

too slow to snatch the heads off
dustmotes. Humming-birds
like Giotto’s tear-stained kamikaze angels

sorrow, having learned
their name in a dead language
is entrée to a steel-meshed aviary or Table of Contents,

some grey Jardin des Plantes. Grandfather mumbles
our names in the earth. We come
to light out of his mouth, oracular bubbles.

I range through the thesaurus
for a word: homesickness, yearning
of grandsons for a language

the dead still speak, the dying in their sleep still
mutter, the advent
of common objects, strange upon the tongue.

© 1992, David Malouf
Uit: Poems 1959-1989, University Queensland Press, St Lucia, 1992

Gawein en de Groene Ridder

Deel 19

De Groene Ridder stond gewillig op de grond,
Met licht hellend hoofd om de huid te tonen.
Zijn knappe lange krullen schoof hij over zijn kruin,
Ontblootte de naakte nek voor het naderend geval.
Gawein nam de hakbijl en zwaaide hem omhoog,
Zette zijn linkervoet vastberaden naar voren,
En liet hem hard vallen op t vorstelijk vlees,
Zodat het scherpe blad erdoor ging, de botten verbrijzelde,
Diep sneed in t strakke vlees, het doormidden spleet,
En het blinkend stalen blad op de grond belandde.
Het fraaie hoofd, van de hals gehouwen, viel op de vloer.
De mensen trapten t weg toen het in de rondte tolde.
Bloed gutste uit het lijf, glansde tegen t groen.
En nog bezweek de kerel niet, noch aarzelde even,
Maar sprong resoluut vooruit, nog vast op de benen,
Taste in het wilde weg tussen de nobele edelen,
Greep zijn goddelijk hoofd en tilde het van de grond.
Daarop beende hij naar zijn paard, pakte de teugel,
Stapte in de stijgbeugel en hees zich omhoog.
Het hoofd hield hij vast bij de haren.
Hij zette zichzelf in het zadel, zo kalm,
Als wist hij van geen tegenslag, toch had hij
__Geen hoofd.
Hij draaide zijn romp in het rond,
Dat lelijk bloedend lijf gekloofd;
Men jankte en jammerde om t affront,
Van de vreeswekkend vrije kop beroofd.


===


Part 19
On the ground the Green Knight graciously stood,
With head slightly slanting to expose the flesh.
His long and lovely locks he laid over his crown,
Baring the naked neck for the business now due.
Gawain gripped his axe and gathered it on high,
Advanced the left foot before him on the ground,
And slashed swiftly down on the exposed part,
So that the sharp blade sheared through, shattering the bones,
Sank deep in the sleek flesh, split it in two,
And the scintillating steel struck the ground.
The fair head fell from the neck, struck the floor,
And people spurned it as it rolled around.
Blood spurted from the body, bright against the green.
Yet the fellow did not fall, nor falter one whit,
But stoutly sprang forward on legs still sturdy,
Roughly reached out among the ranks of nobles,
Seized his splendid head and straightway lifted it.
Then he strode to his steed, snatched the bridle,
Stepped into the stirrup and swung aloft,
Holding his head in his hand by the hair.
He settled himself in the saddle as steadily
As if nothing had happened to him, though he had
No head.
He twisted his trunk about,
That gruesome body that bled;
He caused much dread and doubt
By the time his say was said.

Uit: Sir Gawain and the Green Knight
Vertaling naar modern Engels: Brian Stone
Penguin Classics, 1e druk, 1959.