Nick Flynn - Amber

AMBER   

                                         

                                Zweven,          

het verbeelde midden, onze tong             

langer om het te minnen, likt er

                               

de wanden, een zaal van zoete geur gebouwd,

een moment gevolgd door een minder moment

& een honger om weer te keren. Het mocht niet           

duren, hars                           

vloeide glaciaal uit wonden in de bast,                   

prikte, terwijl de orchideeën wijder opengingen,        

ons bij het binnengaan vast. Eerst was het        

als water, dus we zwommen tot we niet meer konden.        

Dan voelde het als slaap, de smaak van nectar

nog in ons. Soms zonk een lotus                        

met ons onder. Een miljoen jaar               

ging voorbij. Honderd. Familie Zweefvlieg,               

Kakkerlak, Roofwants, allemaal

verrast, gestold                                                           

in dat moment van volheid, een    

Pompeii, de moeder   

                   

die het hoofd van haar kind beschermt, voorgoed.

-

Amber

             To hover

the imagined center, our tongues

grew long to please it, licking

the walls, a chamber built of scent,

a moment followed by a lesser moment

& a hunger to return. It couldn’t

last, resin

flowed glacially from wounds in the bark,

pinned us in our entering

as the orchids opened wider. First,

liquid, so we swam until we couldn’t.

Then it felt like sleep, the taste of nectar

still inside us. Sometimes a lotus

submerged with us. A million years

went by. A hundred. Swarm of hoverfly,

cockroach, assassin bug, all

trapped, suspended

in that moment of fullness, a

Pompeii, the mother

covering her child’s head forever.

Nick Flynn, uit Blind Huber, 2002

Joseph Brodsky - I sit by the window

I said fate plays a game without a score,
and who needs fish if you've got caviar?
The triumph of the Gothic style would come to pass
and turn you on--no need for coke, or grass.
I sit by the window. Outside, an aspen.
When I loved, I loved deeply. It wasn't often.

I said the forest's only part of a tree.
Who needs the whole girl if you've got her knee?
Sick of the dust raised by the modern era,
the Russian eye would rest on an Estonian spire.
I sit by the window. The dishes are done.
I was happy here. But I won't be again.

I wrote: The bulb looks at the flower in fear,
and love, as an act, lacks a verb; the zer-
o Euclid thought the vanishing point became
wasn't math--it was the nothingness of Time.
I sit by the window. And while I sit
my youth comes back. Sometimes I'd smile. Or spit.

I said that the leaf may destory the bud;
what's fertile falls in fallow soil--a dud;
that on the flat field, the unshadowed plain
nature spills the seeds of trees in vain.
I sit by the window. Hands lock my knees.
My heavy shadow's my squat company.

My song was out of tune, my voice was cracked,
but at least no chorus can ever sing it back.
That talk like this reaps no reward bewilders
no one--no one's legs rest on my sholders.
I sit by the window in the dark. Like an express,
the waves behind the wavelike curtain crash.

A loyal subject of these second-rate years,
I proudly admit that my finest ideas
are second-rate, and may the future take them
as trophies of my struggle against suffocation.
I sit in the dark. And it would be hard to figure out
which is worse; the dark inside, or the darkness out.

=


Ik zit bij het raam

Het lot, zei ik, speelt een spel zonder score,
en waarom vis als je bediend wordt met kaviaar?
De triomf van de gotische stijl is bijna geschied
en wind je op – geen behoefte aan coke of wiet.
Ik zit bij het raam. Daarbuiten, een esp.
Toen ik lief had, beminde ik intens. Dat was niet vaak.

Het bos, zei ik, is maar een stukje van een boom.
Wie wil het hele meisje als haar knie is in je droom?
Ziek van het stof, opgewaaid door dit tijdsgewricht,
wil het Russisch oog rusten op een Estse spits.
Ik zit bij het raam. De afwas is gedaan.
Ik was gelukkig hier. Maar dat zal nu niet meer gaan.

Ik schreef, dat de bol de bloem verstoort
en liefde is een daad verstoken van een woord;
Euclides stelling, dat de nul staat voor verdwijnen,
was geen wiskunde, maar de niksheid van de tijd.
Ik zit bij het raam. En terwijl ik zit
komt mijn jeugd terug. Soms lachte ik. Of werd wit.

Het blad, zei ik, verdelgt soms de knop,
het vruchtbare valt in braak land – een flop;
dat op de vlakke velden, onbewolkt en verstild,
de natuur de zaden van bomen vergeefs verspilt.
Ik zit bij het raam. Handen omsluiten mijn knieën.
Mijn zware schaduw is mijn gehurkt publiek.
                                                                                              
Mijn lied klonk onzuiver, mijn stem was schor,
maar in elk geval vertolkt geen koor dit nog.                                   
Dat zo praten geen lof verdient verwondert                               
niemand - niemands benen rusten op mijn schouders.
Ik zit bij het raam in het duister. Als een trein                                     
storten de golven achter het golvend gordijn.

Een trouw onderdaan van deze tweederangs jaren
ik erken trots dat mijn mooiste idealen
tweederangs zijn, en laat de toekomst ze oppikken
als trofeeën van mijn strijd tegen dit verstikken.
Ik zit in het duister. Ik zou niet kunnen duiden
wat erger is; het duister van binnen, of de duisternis buiten.

Tracy K Smith - The Universe Is a House Party

The Universe Is a House Party

The universe is expanding. Look: postcards
And panties, bottles with lipstick on the rim,

Orphan socks and napkins dried into knots.
Quickly, wordlessly, all of it whisked into file

With radio waves from a generation ago,
Drifting to the edge of what doesn’t end,

Like the air inside a balloon. Is it bright?
Will our eyes crimp shut? Is it molten, atomic,

A conflagration of suns? It sounds like the kind of party
Your neighbors forget to invite you to: bass throbbing

Through walls, and everyone thudding around drunk
On the roof. We grind lenses to an impossible strength,

Point them toward the future, and dream of beings
We’ll welcome with indefatigable hospitality:

How marvelous you’ve come! We won’t flinch
At the pinprick mouths, the nubbin limbs. We’ll rise,
Gracile, robust. Mi casa es su casa. Never more sincere.
Seeing us, they’ll know exactly what we mean.

Of course, it’s ours. If it’s anyone’s, it’s ours.


---


Het Universum Is Een House Party

Het universum dijt uit. Kijk: briefkaarten

En slipjes, flessen met lippenstift op de mond,

Eenlingsokken en servetten in een knoop gedroogd.

Snel, woordloos, alles keurig opgeslagen

Met radiogolven van een vorige generatie,

Drijvend naar een rand die niet eindig is,

Als de lucht in een ballon. Is het er schitterend?

Knijpen we onze ogen dicht? Is het gesmolten, atomisch,

Een vuurzee van zonnen? Het klinkt als het soort feestje

Waarbij je buren vergaten jou uit te nodigen: bassen dreunend

Door muren, iedereen dronken de beuk erin gooiend

Op het dak. We stellen de lenzen af tot het uiterste,

Richten ze op de toekomst, en dromen van wezens

Die we willen binnenhalen met onwankelbare gastvrijheid:

Hoe geweldig dat u gekomen bent! Wij zullen niet wijken

Van pietepeuterige mondjes, stompe ledematen. Wij zullen rechtstaan,

Charmant, moedig.  Mi casa es su casa. Nooit zo oprecht.

Kijkend naar ons, zullen zij precies weten wat wij bedoelen.

Natuurlijk, het is van ons. Als van iemand, is het van ons.

Beschrijving van het tegenstrijdige

Ik vind geen rust, mijn oorlog is gestreden;
Ik vrees en hoop, ik brand, bevries als ijs;
Ik vlieg omhoog, de wolken zijn te grijs;
Niets dat ik heb, ik wás in alle steden,
Dat dicht of open gaat, mij heeft gemeden
En hindert, maar toch kan ik niet op reis:
Of leven, sterven; ben ik eigenwijs,

En toch, de dood geeft mij een reden.
Ik kan zien zonder ogen, zonder tongen zijn:
Ik wens te sterven, maar vraag om herstel;
Ik hou van ‘n ander dus haat ik mij snel;
Ik verteer mijn verdriet en ik lach in mijn pijn.
Zie dan, ontmoedig mij maar, eind en tijd,
En mijn genot is bron van deze strijd.

===

DESCRIPTION OF THE CONTRARIOUS

I find no peace, and all my war is done ;
I fear and hope, I burn, and freeze like ice ;
I fly aloft, yet can I not arise ;
And nought I have, and all the world I seize on,
That locks nor loseth, holdeth me in prison,
And holds me not, yet can I scape no wise :
Nor lets me live, nor die, at my devise,

And yet of death it giveth me occasion.
Without eye I see ; without tongue I plain :
I wish to perish, yet I ask for health ;
I love another, and thus I hate myself ;
I feed me in sorrow, and laugh in all my pain.
Lo, thus displeaseth me both death and life,
And my delight is causer of this strife.

==

Source:
Yeowell, James, Ed. The Poetical Works of Sir Thomas Wyatt.
London: George Bell and Sons, 1904. 9-10.

Leonard Cohen | A singer must die

Een zanger moet dood

Nu het stil is in de rechtszaal, wie biecht er op

Is het waar, je bedroog ons? Het antwoord: dat klopt.

Dan lees mij de lijst met vergrijpen van mij,

pardon zal ik vragen, maar jij pleit me niet vrij,

en alle dames zijn nat en de rechter zit klem,

een artiest moet kapot voor het bedrog in zijn stem. 

         

En ik dank je, ik dank je voor het doen van je plicht,

Jullie wachters van waarheid, jullie voogden van licht

Jouw visie is juist, mijn visie juist niet.

Het spijt me dat ik de sfeer verziek met mijn lied.

Oh, mijn verdediging schuilt - de nacht is op dreef -

in de kleren van een vrouw, die ik met liefde vergeef

in de ruis van haar zijde, in het scharnier van haar dij'n,

waar ik moet gaan smeken in schonere schijn.

Oh, goenacht, goenacht, mijn nacht achter nacht,

Mijn nacht achter nacht, achter nacht, achter nacht, achter nacht.

Ik ben zo bang dat ik luisteren zou

je polaroid beschermers die doen dat met jou

zó maken zij zwart, zó sluiten zij op

hun knie in je ballen en hun vuist voor je kop

ja, en bij wie het ook ontstond, lang leve het kruis 

Meneer, ik merkte niets, ik ging als altijd laat naar huis.


=

A singer must die

Now the courtroom is quiet, but who will confess. 

Is it true you betrayed us? The answer is Yes. 

Then read me the list of the crimes that are mine, 

I will ask for the mercy that you love to decline. 

And all the ladies go moist, and the judge has no choice, 

a singer must die for the lie in his voice. 

And I thank you, I thank you for doing your duty, 

you keepers of truth, you guardians of beauty. 

Your vision is right, my vision is wrong, 

I'm sorry for smudging the air with my song. 

Oh, the night it is thick, my defences are hid 

in the clothes of a woman I would like to forgive, 

in the rings of her silk, in the hinge of her thighs, 

where I have to go begging in beauty's disguise. 

Oh goodnight, goodnight, my night after night, 

my night after night, after night, after night, after night, after night. 

I am so afraid that I listen to you, 

your sun glassed protectors they do that to you. 

It's their ways to detain, their ways to disgrace, 

their knee in your balls and their fist in your face. 

Yes and long live the state by whoever it's made, 

sir, I didn't see nothing, I was just getting home late. 

John Ashbery | Homeless heart

HOMELESS HEART

When I think of finishing the work, when I think of the finished work, a 

great sadness overtakes me, a sadness paradoxically like joy. The 

circumstances of doing put away, the being of it takes possession, like a 

tenant in a rented house. Where are you now, homeless heart? Caught in a 

hinge, or secreted behind drywall, like your nameless predecessors now 

that they have been given names? Best not to dwell on our situation, but to 

dwell in it is deeply refreshing. Like a sideboard covered with decanters 

and fruit. As a box kite is to a kite. The inside of stumbling. The way to 

breath. The caricature on the blackboard. 

DAKLOOS HART

Als ik denk aan het beeïndigen van het werk, als ik denk aan het beëindigde werk, dan

overvalt een grote droefheid mij, het soort verdriet tegengesteld aan vreugde. De

omstandigheden om ermee te stoppen, het wezenlijke ervan neemt bezit, 

als een huurder in een huurhuis. Waar ben je nu, dakloos hart? Gevangen in een

scharnier, of uitgescheiden achter gipskarton, zoals je naamloze voorgangers nu

die ze namen hebben gegeven.Beter om niet stil te staan bij onze situatie, maar 

erbij stil te staan is juist knap verfrissend. Zoals een buffet vol met karaffen

en fruit. Zoals een box vlieger is [ten opzichte van?] een vlieger. Het binnenste 

van stamelen. De manier om te ademen. De spotprent op het schoolbord.