David Malouf - To Be Written in Another Tongue

Geschreven worden in een andere tong

Bijvoorbeeld, de taal waarin mijn grootvader
droomt nu hij dood is, of levend,
prevelde in zijn slaap. Wolken

drijven naar een andere wind, manen in daglicht
onderstrepen de stilte van een ander duister,
waar uilen vallen van de zon, roetzwarte spreeuwen

met andere namen dan wij kennen
zich in het schemerlicht verzamelen, de schaduw
korrel bij korrel laten vallen van hun lijven.

Zulke alledaagse gebeurtenissen
zijn gedichten van een andere tong en laten
zich niet vertalen. De uil

met zijn dikke bloed en oehoe-geluid een open snavel
te traag om de koppen van stofdeeltjes af te rukken.
Kolibries, als Giotto's betraande kamikaze-engelen

treuren in het besef
dat hun naam in een dode taal
een entree is tot een stalen volière of inhoudsopgave,

een soort van grijze Jardin des Plantes. Opa
mompelt onze namen in de aarde. Wij komen
uit zijn mond om op te lichten, als orakel-bellen.

Ik speur in de encyclopedie
naar een woord: heimwee, verlangen
van kleinzonen naar een taal

die de doden nog spreken, stervenden in hun slaap
nog prevelen, de komst
van gewone dingen, vreemd op de tong.


===

To Be Written in Another Tongue

As for example, the language in which my grandfather
dreams now he is dead, or living,
muttered in his sleep. Clouds

flow to a different breath, daylight moons hatch from the stillness
of a different dark,
where owls drop from the sun, dirt-coloured starlings

by other names than we know them gather
the dusk, grain by grain let fall the shadow of their bodies.
Such ordinary events

are poems in another tongue and no translation
possible. Owl
with its heavy blood and vowel an open mouth

too slow to snatch the heads off
dustmotes. Humming-birds
like Giotto’s tear-stained kamikaze angels

sorrow, having learned
their name in a dead language
is entrée to a steel-meshed aviary or Table of Contents,

some grey Jardin des Plantes. Grandfather mumbles
our names in the earth. We come
to light out of his mouth, oracular bubbles.

I range through the thesaurus
for a word: homesickness, yearning
of grandsons for a language

the dead still speak, the dying in their sleep still
mutter, the advent
of common objects, strange upon the tongue.

© 1992, David Malouf
Uit: Poems 1959-1989, University Queensland Press, St Lucia, 1992

Gawein en de Groene Ridder

Deel 19

De Groene Ridder stond gewillig op de grond,
Met licht hellend hoofd om de huid te tonen.
Zijn knappe lange krullen schoof hij over zijn kruin,
Ontblootte de naakte nek voor het naderend geval.
Gawein nam de hakbijl en zwaaide hem omhoog,
Zette zijn linkervoet vastberaden naar voren,
En liet hem hard vallen op t vorstelijk vlees,
Zodat het scherpe blad erdoor ging, de botten verbrijzelde,
Diep sneed in t strakke vlees, het doormidden spleet,
En het blinkend stalen blad op de grond belandde.
Het fraaie hoofd, van de hals gehouwen, viel op de vloer.
De mensen trapten t weg toen het in de rondte tolde.
Bloed gutste uit het lijf, glansde tegen t groen.
En nog bezweek de kerel niet, noch aarzelde even,
Maar sprong resoluut vooruit, nog vast op de benen,
Taste in het wilde weg tussen de nobele edelen,
Greep zijn goddelijk hoofd en tilde het van de grond.
Daarop beende hij naar zijn paard, pakte de teugel,
Stapte in de stijgbeugel en hees zich omhoog.
Het hoofd hield hij vast bij de haren.
Hij zette zichzelf in het zadel, zo kalm,
Als wist hij van geen tegenslag, toch had hij
__Geen hoofd.
Hij draaide zijn romp in het rond,
Dat lelijk bloedend lijf gekloofd;
Men jankte en jammerde om t affront,
Van de vreeswekkend vrije kop beroofd.


===


Part 19
On the ground the Green Knight graciously stood,
With head slightly slanting to expose the flesh.
His long and lovely locks he laid over his crown,
Baring the naked neck for the business now due.
Gawain gripped his axe and gathered it on high,
Advanced the left foot before him on the ground,
And slashed swiftly down on the exposed part,
So that the sharp blade sheared through, shattering the bones,
Sank deep in the sleek flesh, split it in two,
And the scintillating steel struck the ground.
The fair head fell from the neck, struck the floor,
And people spurned it as it rolled around.
Blood spurted from the body, bright against the green.
Yet the fellow did not fall, nor falter one whit,
But stoutly sprang forward on legs still sturdy,
Roughly reached out among the ranks of nobles,
Seized his splendid head and straightway lifted it.
Then he strode to his steed, snatched the bridle,
Stepped into the stirrup and swung aloft,
Holding his head in his hand by the hair.
He settled himself in the saddle as steadily
As if nothing had happened to him, though he had
No head.
He twisted his trunk about,
That gruesome body that bled;
He caused much dread and doubt
By the time his say was said.

Uit: Sir Gawain and the Green Knight
Vertaling naar modern Engels: Brian Stone
Penguin Classics, 1e druk, 1959.

Thom Gunn - Moly

Moly


Angstdroom van beest, geknor, hoe kom ik bij.
Ik kwam bij. In welk beestvel dwong zij mij?

Leerachtig parende pad, nietsontziend,
Of flemend speelse hond, ´s mans slaafse vriend,

Of kat, zo prachtig springend op haar buit,
Die uren martelt, dan niet eet voluit:

Mot, papegaai, wolf, krokodil, haai, vlo.
Wat kiemen, wat een bende in mij zo.

Dit lijken stekels, en de huid is stroef,
Geen klauw of web hier: elke voet is hoef.

Wat voor bulk kan zo het systeem verstoren?
Ben vet-grauw, spek, doorregen. Heb flaporen.

Mijn wimpers 't enig menselijk in dezen.
Mijn tanden splijten. Ben het snuitig wezen

Dat bijt door alles, wortel, draad, of kan.
En was ik niet zo bang, ik at een man.

Oh, in mijn lijf is reeds een voet, een hand.
s Mans vlees dat waagde, - in zwijn beland.

Ik wroet en wroet, jij vindt dit te belust,
Dat is zo, maar ik zoek een plant, bewust.

Leid mij, die heilig is; God kan verrassen,
Naar waar de moly oplicht diep in grassen:

Magie in heilzaam vlees van elk blad en loot,
Melkwitte bloem tot zwart gevorkte schoot.

Bevrijd uit vette kerker kon ik zijn
Een trotse mens, en bergen op, het zwijn.

Ik duw mijn natte snuit door 't groen gelag,
En droom de bloem die ik nooit eerder zag.

===

Moly

Nightmare of beasthood, snorting, how to wake.
I woke. What beasthood skin she made me take?

Leathery toad that ruts for days on end,
Or cringing dribbling dog, man’s servile friend,

Or cat that prettily pounces on its meat,
Tortures it hours, then does not care to eat:

Parrot, moth, shark, wolf, crocodile, ass, flea.
What germs, what jostling mobs there were in me.

These seem like bristles, and the hide is tough.
No claw or web here: each foot ends in hoof.

Into what bulk has method disappeared?
Like ham, streaked. I am gross—grey, gross, flap-eared.

The pale-lashed eyes my only human feature.
My teeth tear, tear. I am the snouted creature

That bites through anything, root, wire, or can.
If I was not afraid I’d eat a man.

Oh a man’s flesh already is in mine.
Hand and foot poised for risk. Buried in swine.

I root and root, you think that it is greed,
It is, but I seek out a plant I need.

Direct me gods, whose changes are all holy,
To where it flickers deep in grass, the moly:

Cool flesh of magic in each leaf and shoot,
From milky flower to the black forked root.

From this fat dungeon I could rise to skin
And human title, putting pig within.

I push my big grey wet snout through the green,
Dreaming the flower I have never seen.


---o0o---

Thom Gunn, “Moly” from Selected Poems. Copyright © 2009 by Thom Gunn. Reprinted by permission of Farrar, Straus and Giroux.
Source: Selected Poems (Farrar Straus and Giroux, 2009)
http://www.poetryfoundatio​n.org/poem/237542

Sir Thomas Wyatt - DESCRIPTION OF THE CONTRARIOUS

Beschrijving van het tegenstrijdige


Ik vind geen rust, mijn oorlog is gestreden;
Ik vrees en hoop, ik brand, bevries als ijs;
Ik vlieg omhoog, de wolken zijn te grijs;
Niets dat ik heb, ik wás in alle steden,
Dat dicht of open gaat, mij heeft gemeden
En hindert, maar toch kan ik niet op reis:
Of leven, sterven; ben ik eigenwijs,


En toch, de dood geeft mij een reden.
Ik kan zien zonder ogen, zonder tongen zijn:
Ik wens te sterven, maar vraag om herstel;
Ik hou van ‘n ander dus haat ik mij snel;
Ik eet weg mijn verdriet en ik lach in mijn pijn.
Zie, dus ontmoedig mij maar, eind en tijd,
En mijn genot is bron van deze strijd.

===

DESCRIPTION OF THE CONTRARIOUS

I find no peace, and all my war is done ;
I fear and hope, I burn, and freeze like ice ;
I fly aloft, yet can I not arise ;
And nought I have, and all the world I seize on,
That locks nor loseth, holdeth me in prison,
And holds me not, yet can I scape no wise :
Nor lets me live, nor die, at my devise,

And yet of death it giveth me occasion.
Without eye I see ; without tongue I plain :
I wish to perish, yet I ask for health ;
I love another, and thus I hate myself ;
I feed me in sorrow, and laugh in all my pain.
Lo, thus displeaseth me both death and life,
And my delight is causer of this strife.

==

Source:
Yeowell, James, Ed. The Poetical Works of Sir Thomas Wyatt.
London: George Bell and Sons, 1904. 9-10.

Robert Creely - Wall

Muur


Ik keek naar deze muur,
maandenlang, bakstenen
verweerd, brokkelig, dakrand

vast met ijspegels
net als tanden,
boogvenster

daarentegen, blaren
witte verf, een richel
grijs blauw.

Typische grens-
van wat? Een skelet
van een huis, niemands thuis,

onbeduidend,
klamme leegte,
onder een lek dak.

Oostindisch voor iets anders,
muur zo dicht,
volhardend,

bij mijn eigen-
kan dwingen
met oog, denken

waar men best niet gaat,
die vergingen
in zogezegde duisternis,

vertwijfeling. Dit simpel
inzicht
is geen plek waar muren

kunnen weergalmen,
echt of onecht.
Zij staan tussen

binnen en buiten-
als op school, jaren terug,
zagen wij MUUR, hoorden

MUUR zeggen, "Zo heb ik,
Muur, mij van mijn deel ontdaan;/
En, zijnde klaar,

kan Muur dus verder gaan"-
Boven wolken, een stukje
schuivend blauwe hemel. Vage zon.



=========


WALL

I've looked at this wall
for months, bricks
faded, chipped, edge of roof

fixed with icicles
like teeth,
arch of window

opposite, blistered
white paint, a trim
of grey blue.

Specific limit-
of what? A shell
of house, no one's home,

tenuous,
damp emptiness
under a leaky roof.

Careless of what else,
wall so close,
insistent,

to my own-
can push
with eye, thinking

where one can't go,
those crushed
in so-called blackness,

despair. This easy
admission's
no place walls

can echo,
real or unreal.
They sit between

inside and out-
like in school, years ago,
we saw WALL, heard

WALL say, "Thus have I,
Wall, my part discharged so;/
And, being done,

thus Wall away doth go"-
Clouds overhead, patch of
shifting blue sky. Faint sun.


Robert Creeley (1926-2005). Uit: 'Memory Gardens', New Directions, New York, 1986, p. 25/6.

John Ashberry - Paradoxes and Oxymorons

Dit vers maakt zich gek met taal op een platvoers niveau.
Zie het lullen tegen je. Je kijkt uit een raam
of doet alsof je wriemelt. Je hebt en je hebt het niet.
Je mist het, het mist jou. Je mist elkaar.

Het gedicht voelt zich klote omdat het van jou wil zijn, maar kan het niet.
Wat is een platvoers niveau? Het is dat en andere shit.
Breng wat maniertjes in het spel. Spelen?
Nou, normaal, ja, maar ik overweeg zelf het spel te zijn.

Zoiets diepers van buitenaf, een gedroomd rollenpatroon
als de afdeling van de genade in deze Augustdagen.
Zonder bewijs. Een open eind. En voordat je het weet
verliest het zich in het gekonkel en gemonkel van tikmachines.

Het heeft nog een keer gespeeld. Ik denk dat jij enkel bestaat
om mij te klieren, terwijl ik dit doe, op jouw manier, en dan geef je niet thuis
of neem je een andere houding aan. En het gedicht
heeft me notabene naast je neergeplempt. Het gedicht is je.


---


Paradoxes and Oxymorons

This poem is concerned with language on a very plain level.
Look at it talking to you. You look out a window
Or pretend to fidget. You have it but you don’t have it.
You miss it, it misses you. You miss each other.

The poem is sad because it wants to be yours, and cannot.
What’s a plain level? It is that and other things,
Bringing a system of them into play. Play?
Well, actually, yes, but I consider play to be

A deeper outside thing, a dreamed role-pattern,
As in the division of grace these long August days
Without proof. Open-ended. And before you know
It gets lost in the steam and chatter of typewriters.

It has been played once more. I think you exist only
To tease me into doing it, on your level, and then you aren’t there
Or have adopted a different attitude. And the poem
Has set me softly down beside you. The poem is you.


"Paradoxes and Oxymorons" from Shadow Train by John Ashbery. Copyright © 1980, 1981 by John Ashbery. Used by permission of Georges Borchardt, Inc., on behalf of the author.

Source: Shadow Train (Penguin Books, 1980)

Allen Curnow - Continuum

Continuum


De maan rolt over het dak en daalt achter
mijn huis, maar de maan doet deze dingen niet,
ik spreek van mijzelf.

Het is niet mogelijk om tot slapen te komen of
het thema of de planeet, of stil te staan bij gedachten.
Beter gaat het barrevoets de voordeur uit

en buigt zich over de veranda tegenover de liguster
en de palmen tot in de uitgewassen creatie,
een donkere plek met twee bijzonder

heldere wolken afgestoft [vraag] door de maan, een is de mijne
de ander is een rivaal, die afhankelijk zou kunnen zijn
van de wind, of zoiets.

Een lang moment elargeert, het volgende is niet
op tijd. Niet onverklaarbaar de kilte van
de vlonder die opstijgt

tot in de keel, voor hetzelfde geld slaat de nachtelijke hemel
de gehele inhoud neer. Draait op kale hiel
en sluit de deur achter

op de dichter, de kruiperige demiurg, die zijn scherven
en vaardigheden opraapt en mij de weg slijpt
terug naar bed, heimelijk in stap.

---


Continuum

The moon rolls over the roof and falls behind
my house, and the moon does neither of these things,
I am talking about myself.

It’s not possible to get off to sleep or
the subject or the planet, nor to think thoughts.
Better barefoot it out the front

door and lean from the porch across the privets
and the palms into the washed-out creation,
a dark place with two particular

bright clouds dusted (query) by the moon, one’s mine
the other ‘s an adversary, which may depend
on the wind, or something.

A long moment stretches, the next one is not
on time. Not unaccountable the chill of
the planking underfoot rises

in the throat, for its part the night sky empties
the whole of its contents down. Turn on a bare
heel, close the door behind

on the author, cringing demiurge, who picks up
his litter and his tools and paces me back
to bed, stealthily in step.


Allen Curnow (1911-2001)
Curnow is a central figure in the emergence of an authentic New Zealand literature

E.E. Cummings - anyone lived in a pretty how town

Iemand leefde in een stad hoe fraai


Iemand leefde in een stad hoe fraai
(met hoog neergalmend kloklawaai)
lente zomer herfst winter
hij zong zijn niets hij danste zijn iets.

Vrouwen en mannen(beiden klein en smal)
zorgden voor iemand in geen geval
zij zaaiden leegte maaiden eender
zon maan sterren regen

kinderen raadden(slechts een paar
vergaten neer zij groeiden maar
herfst winter lente zomer)
dat niemand hem liefhad hemel hoger

wanneer dan nu als boom bij blad
zij lachte zijn lach zij huilde zijn smart
vogel en sneeuw en klip en klaar
iemands alles was al voor haar

sommigen trouwden hun lieveling
lachten hun tranen deden hun ding
(hoor zie zwijg en vroom) zij
riepen hun goden sliepen hun droom

sterren regen zon maan
(alleen de sneeuw heeft enig idee
hoe kinderen neigen al vergeten
met hoog neergalmend kloklawaai)

op een dag(denk ik) stierf iemand
(en niemand bukte kuste hem bang)
druk volk begroef hen wang aan wang
klein bij klein wat was dat was

al met al en diep om diep
hemeltje lief zij droomden hun slaap
niemand en iemand april en aard’
hart en ziel misschien bij ja.

Vrouwen en mannen(beiden bim en bam)
zomer herfst winter lente kwam
maaiden hun zaailing gingen eender
zon maan sterren regen


---

anyone lived in a pretty how town
by E. E. Cummings

anyone lived in a pretty how town
(with up so floating many bells down)
spring summer autumn winter
he sang his didn't he danced his did

Women and men(both little and small)
cared for anyone not at all
they sowed their isn't they reaped their same
sun moon stars rain

children guessed(but only a few
and down they forgot as up they grew
autumn winter spring summer)
that noone loved him more by more

when by now and tree by leaf
she laughed his joy she cried his grief
bird by snow and stir by still
anyone's any was all to her

someones married their everyones
laughed their cryings and did their dance
(sleep wake hope and then)they
said their nevers they slept their dream

stars rain sun moon
(and only the snow can begin to explain
how children are apt to forget to remember
with up so floating many bells down)

one day anyone died i guess
(and noone stooped to kiss his face)
busy folk buried them side by side
little by little and was by was

all by all and deep by deep
and more by more they dream their sleep
noone and anyone earth by april
wish by spirit and if by yes.

Women and men(both dong and ding)
summer autumn winter spring
reaped their sowing and went their came
sun moon stars rain

W.H. Auden - Lullaby

Wiegelied


Leg je slapend hoofd, mijn lief
mens op arm vol ongeloof.
tijd en koortsen branden
de bijzondere schoonheid
weg van wijze kinderen
het graf toont hun tijdelijkheid
laat toch tot ‘t einde van de nacht
dit levend wezen naast mij liggen
sterfelijk, schuldig, maar voor mij
van een volkomen pracht

Hart en ziel hebben geen grens
voor vrijers als ze liggen aan
haar fraai gevormde borst
in hun dagelijkse nood
bewust van Venus visie
haar super natuurlijke sympathie
universele liefde, hoop
hoewel een abstracter zicht ontwaakt
rond de gletsjers en de rotsen
de extase van een geile kluizenaar

Zekerheid, loyaliteit
op slag van middernacht
als het rinkelen van een bel
en deftig geklede engerds heffen
hun arrogante doodse stem
elke cent die uit kan staan
elk gevreesde kaart voorspeld
wordt betaald. in dit besef
zal fluistering noch gedachte
kus of blik vannacht verloren gaan

Schoonheid, middernacht, visie sterft
laat winden waaien in de dageraad
teder om je dromend hoofd
zo op een dag waarop een welkom staat
oog en hartslag gezegend zijn
en heb het sterfelijk leven lief!
de namiddag vind je weldoorvoed
door onbewuste kracht
beledigende nacht, je slaat haar af
gezien door eenieders hartendief

=====

Lullaby
by W. H. Auden

Lay your sleeping head, my love,
Human on my faithless arm;
Time and fevers burn away
Individual beauty from
Thoughtful children, and the grave
Proves the child ephemeral:
But in my arms till break of day
Let the living creature lie,
Mortal, guilty, but to me
The entirely beautiful.

Soul and body have no bounds:
To lovers as they lie upon
Her tolerant enchanted slope
In their ordinary swoon,
Grave the vision Venus sends
Of supernatural sympathy,
Universal love and hope;
While an abstract insight wakes
Among the glaciers and the rocks
The hermit's carnal ecstasy.

Certainty, fidelity
On the stroke of midnight pass
Like vibrations of a bell,
And fashionable madmen raise
Their pedantic boring cry:
Every farthing of the cost,
All the dreaded cards foretell,
Shall be paid, but from this night
Not a whisper, not a thought,
Not a kiss nor look be lost.

Beauty, midnight, vision dies:
Let the winds of dawn that blow
Softly round your dreaming head
Such a day of welcome show
Eye and knocking heart may bless,
Find the mortal world enough;
Noons of dryness find you fed
By the involuntary powers,
Nights of insult let you pass
Watched by every human love.

Sophie Hannah - The Usherette

De popcornvrouw


Toen niemand kaartjes knipte, mij gebood
"Niet roken - in alle zetels - behalve rood"
Besefte ik, de popcornvrouw was dood.

De ijskraam bungelde aan haar zij.
Haar ogen waren open, ‘t haar een brij,
Als voor ze stierf, hoog in haar nekpartij.

Ik giste, om de kilte van haar huid,
Ze overleed in de Dommelsche fluit
Reclame. Achterblijvers, spruit na spruit,

Drapeerden de bewijzen in haar palm.
Zo, - passeerden zij haar stijve, witte arm,
Bekeken haar, noch sloegen het alarm.

Zij namen plaats. Ik hurkte naast de vrouw
In de doorgang neer. Haar ijzig lachje wou
Mijn ogen niet verlaten, maar al gauw

Viel ik in slaap. Wat voorviel dan was maf,
Toen ik ontwaakte bleek haar lijk ‘tjiftjaf'.
Geen mens gelooft mij nu, bedacht ik straf.

Na de film, bij de deur, deed ik mijn plicht
Probeerde te onthouden, elk gezicht
En dan ging ik, op meer was er geen licht.

------------------

The Usherette
(from SOPHIE HANNAH “The Hero and the Girl Next Door” ; Carcanet 1995)]

...When no-one tore my ticket up or said
No smoking – any seats except the red
I realised the usherette was dead.

A tray of ice-creams dangled at her side.
Her eyes were open and her hair was tied
Up at the back, just like before she died.

I gathered, from the coldness of her skin,
Death had occurred during the Gordon’s Gin
Advertisement. Latecomers, trailing in,

Deposited their tickets in her palm
As, one by one, they passed her stiff, white arm
Showing no sign of interest or alarm.

They took their seats. I crouched down in the aisle,
Next to the usherette. Her frozen smile
Wouldn’t release my stare. After a while

I fell asleep. What happened next was weird –
When I woke up her corpse had disappeared.
Nobody would believe me now, I feared.

After the film I waited by the door
Trying to memorise each face I saw
And then I left, since I could do no more.


====


Wie nemes mien kaertje sjeurde, mich geboot
Neet rauke in geine sjtoal, mer waal in root
Toen wis ich, de ouvreuse, die is doot.

Het blaat mit ieskes hing aan her zie.
Her auge woare oape, ‘t hoar hing der bie,
As wie ze leafde, strak, gaar oet neet vrie.

Wie koud is ze, dach ich, wie ich her veulde.
De doot is ingetreeje as dè reclaam, dè dreuge
Gin bezig woar. Lú, die laat woare, treuzelde

Lagten hun kaertjes in her kawe, witte palm.
Es; ein veur ein ginge ze veurbie veul te kalm,
Keeke neet op of um of sjloage alarm.

Ze ginge zitte. Ich veel in de doorgank neer
Vlak bie de juf. Her bevroare lach woar neet meer
Oet mien auge weg te sjloan, noa ’n kwarteer

Veel ich in sjloap. Wat veurveel dan woar krank.
Weer wakker woar het liek weg oet mien gank.
Geinen hóndj geluift mich noe, dach ich: 'bedank'.

Wie de film aafgelaupe woar, hub ich gewach.
Bie de deur euver jederein goad nog noagedach.
En toen ging ich, meer koosj ich neet dè nach.

E.E. Cummings - may my heart always be open to little

mag mijn hart zich wagenwijd openen
voor vogels: het mysterie van het leven
wat zij ook zingen het is beter dan weten
zij die Oost-Indisch zijn zijn oud

laat mijn hoofd overlopen van honger
zonder angst, lenigheid of dorst
al is het zondag laat mij mijn grollen
als zij gelijk hebben, zij zijn niet jong

laat ik nou eens niets meer scoren
en jou liefhebben als nooit tevoren
er heeft nog nooit een vogel bestaan, die
met één lach zijn nest met de hemel bedekt

--

may my heart always be open to little
birds who are the secrets of living
whatever they sing is better than to know
and if men should not hear them men are old

may my mind stroll about hungry
and fearless and thirsty and supple
and even if it's sunday may i be wrong
for whenever men are right they are not young

and may myself do nothing usefully
and love yourself so more than truly
there's never been quite such a fool who could fail
pulling all the sky over him with one smile

Edward Estlin Cummings