Dit vers maakt zich gek met taal op een platvoers niveau.
Zie het lullen tegen je. Je kijkt uit een raam
of doet alsof je wriemelt. Je hebt en je hebt het niet.
Je mist het, het mist jou. Je mist elkaar.
Het gedicht voelt zich klote omdat het van jou wil zijn, maar kan het niet.
Wat is een platvoers niveau? Het is dat en andere shit.
Breng wat maniertjes in het spel. Spelen?
Nou, normaal, ja, maar ik overweeg zelf het spel te zijn.
Zoiets diepers van buitenaf, een gedroomd rollenpatroon
als de afdeling van de genade in deze Augustdagen.
Zonder bewijs. Een open eind. En voordat je het weet
verliest het zich in het gekonkel en gemonkel van tikmachines.
Het heeft nog een keer gespeeld. Ik denk dat jij enkel bestaat
om mij te klieren, terwijl ik dit doe, op jouw manier, en dan geef je niet thuis
of neem je een andere houding aan. En het gedicht
heeft me notabene naast je neergeplempt. Het gedicht is je.
---
Paradoxes and Oxymorons
This poem is concerned with language on a very plain level.
Look at it talking to you. You look out a window
Or pretend to fidget. You have it but you don’t have it.
You miss it, it misses you. You miss each other.
The poem is sad because it wants to be yours, and cannot.
What’s a plain level? It is that and other things,
Bringing a system of them into play. Play?
Well, actually, yes, but I consider play to be
A deeper outside thing, a dreamed role-pattern,
As in the division of grace these long August days
Without proof. Open-ended. And before you know
It gets lost in the steam and chatter of typewriters.
It has been played once more. I think you exist only
To tease me into doing it, on your level, and then you aren’t there
Or have adopted a different attitude. And the poem
Has set me softly down beside you. The poem is you.
"Paradoxes and Oxymorons" from Shadow Train by John Ashbery. Copyright © 1980, 1981 by John Ashbery. Used by permission of Georges Borchardt, Inc., on behalf of the author.
Source: Shadow Train (Penguin Books, 1980)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten