W.H. Auden - Lullaby

Wiegelied


Leg je slapend hoofd, mijn lief
mens op arm vol ongeloof.
tijd en koortsen branden
de bijzondere schoonheid
weg van wijze kinderen
het graf toont hun tijdelijkheid
laat toch tot ‘t einde van de nacht
dit levend wezen naast mij liggen
sterfelijk, schuldig, maar voor mij
van een volkomen pracht

Hart en ziel hebben geen grens
voor vrijers als ze liggen aan
haar fraai gevormde borst
in hun dagelijkse nood
bewust van Venus visie
haar super natuurlijke sympathie
universele liefde, hoop
hoewel een abstracter zicht ontwaakt
rond de gletsjers en de rotsen
de extase van een geile kluizenaar

Zekerheid, loyaliteit
op slag van middernacht
als het rinkelen van een bel
en deftig geklede engerds heffen
hun arrogante doodse stem
elke cent die uit kan staan
elk gevreesde kaart voorspeld
wordt betaald. in dit besef
zal fluistering noch gedachte
kus of blik vannacht verloren gaan

Schoonheid, middernacht, visie sterft
laat winden waaien in de dageraad
teder om je dromend hoofd
zo op een dag waarop een welkom staat
oog en hartslag gezegend zijn
en heb het sterfelijk leven lief!
de namiddag vind je weldoorvoed
door onbewuste kracht
beledigende nacht, je slaat haar af
gezien door eenieders hartendief

=====

Lullaby
by W. H. Auden

Lay your sleeping head, my love,
Human on my faithless arm;
Time and fevers burn away
Individual beauty from
Thoughtful children, and the grave
Proves the child ephemeral:
But in my arms till break of day
Let the living creature lie,
Mortal, guilty, but to me
The entirely beautiful.

Soul and body have no bounds:
To lovers as they lie upon
Her tolerant enchanted slope
In their ordinary swoon,
Grave the vision Venus sends
Of supernatural sympathy,
Universal love and hope;
While an abstract insight wakes
Among the glaciers and the rocks
The hermit's carnal ecstasy.

Certainty, fidelity
On the stroke of midnight pass
Like vibrations of a bell,
And fashionable madmen raise
Their pedantic boring cry:
Every farthing of the cost,
All the dreaded cards foretell,
Shall be paid, but from this night
Not a whisper, not a thought,
Not a kiss nor look be lost.

Beauty, midnight, vision dies:
Let the winds of dawn that blow
Softly round your dreaming head
Such a day of welcome show
Eye and knocking heart may bless,
Find the mortal world enough;
Noons of dryness find you fed
By the involuntary powers,
Nights of insult let you pass
Watched by every human love.