Sophie Hannah - The Usherette

De popcornvrouw


Toen niemand kaartjes knipte, mij gebood
"Niet roken - in alle zetels - behalve rood"
Besefte ik, de popcornvrouw was dood.

De ijskraam bungelde aan haar zij.
Haar ogen waren open, ‘t haar een brij,
Als voor ze stierf, hoog in haar nekpartij.

Ik giste, om de kilte van haar huid,
Ze overleed in de Dommelsche fluit
Reclame. Achterblijvers, spruit na spruit,

Drapeerden de bewijzen in haar palm.
Zo, - passeerden zij haar stijve, witte arm,
Bekeken haar, noch sloegen het alarm.

Zij namen plaats. Ik hurkte naast de vrouw
In de doorgang neer. Haar ijzig lachje wou
Mijn ogen niet verlaten, maar al gauw

Viel ik in slaap. Wat voorviel dan was maf,
Toen ik ontwaakte bleek haar lijk ‘tjiftjaf'.
Geen mens gelooft mij nu, bedacht ik straf.

Na de film, bij de deur, deed ik mijn plicht
Probeerde te onthouden, elk gezicht
En dan ging ik, op meer was er geen licht.

------------------

The Usherette
(from SOPHIE HANNAH “The Hero and the Girl Next Door” ; Carcanet 1995)]

...When no-one tore my ticket up or said
No smoking – any seats except the red
I realised the usherette was dead.

A tray of ice-creams dangled at her side.
Her eyes were open and her hair was tied
Up at the back, just like before she died.

I gathered, from the coldness of her skin,
Death had occurred during the Gordon’s Gin
Advertisement. Latecomers, trailing in,

Deposited their tickets in her palm
As, one by one, they passed her stiff, white arm
Showing no sign of interest or alarm.

They took their seats. I crouched down in the aisle,
Next to the usherette. Her frozen smile
Wouldn’t release my stare. After a while

I fell asleep. What happened next was weird –
When I woke up her corpse had disappeared.
Nobody would believe me now, I feared.

After the film I waited by the door
Trying to memorise each face I saw
And then I left, since I could do no more.


====


Wie nemes mien kaertje sjeurde, mich geboot
Neet rauke in geine sjtoal, mer waal in root
Toen wis ich, de ouvreuse, die is doot.

Het blaat mit ieskes hing aan her zie.
Her auge woare oape, ‘t hoar hing der bie,
As wie ze leafde, strak, gaar oet neet vrie.

Wie koud is ze, dach ich, wie ich her veulde.
De doot is ingetreeje as dè reclaam, dè dreuge
Gin bezig woar. Lú, die laat woare, treuzelde

Lagten hun kaertjes in her kawe, witte palm.
Es; ein veur ein ginge ze veurbie veul te kalm,
Keeke neet op of um of sjloage alarm.

Ze ginge zitte. Ich veel in de doorgank neer
Vlak bie de juf. Her bevroare lach woar neet meer
Oet mien auge weg te sjloan, noa ’n kwarteer

Veel ich in sjloap. Wat veurveel dan woar krank.
Weer wakker woar het liek weg oet mien gank.
Geinen hóndj geluift mich noe, dach ich: 'bedank'.

Wie de film aafgelaupe woar, hub ich gewach.
Bie de deur euver jederein goad nog noagedach.
En toen ging ich, meer koosj ich neet dè nach.